Neuromonitoring

             Leczenie operacyjne chorób tarczycy wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań mogących obniżyć jakość życia pacjenta. Jednymi z najgroźniejszych z nich są porażenia nerwu krtaniowego wstecznego lub gałęzi zewnętrznej nerwu krtaniowego górnego.

            Jednostronne uszkodzenie nerwu krtaniowego wstecznego zwykle wiążę się z obecnością chrypki i zaburzeń barwy głosu. W wyniku obustronnego uszkodzenia może dość do bezgłosu, stridoru czy duszności. W takiej sytuacji niejednokrotnie pacjent wymaga założenia specjalnej rurki do tchawicy (tracheostomia) co znacznie upośledza życie chorego.  

            Uszkodzenie gałęzi zewnętrznej nerwu krtaniowego górnego jest często bagatelizowanym powikłaniem, ale może ono prowadzić do zmiany barwy głosu i istotnego osłabienia jego siły. Z kolei obustronne uszkodzenie może być przyczyną zachrypniętego, monotonnego głosu, szybko ulegającemu osłabieniu podczas mówienia. Jest to szczególnie uciążliwe dla osób dużo mówiących w pracy np. nauczycieli, piosenkarzy.

            Śródoperacyjny neuromonitoring polega na stymulacji nerwów krtaniowych wstecznych prądem elektrycznym o małym natężeniu 1-2 mA i uzyskaniu odpowiedzi elektromiograficznej z fałdów głosowych, unerwianych motorycznie przez nerwy krtaniowe.

            Podstawową przewagą zastosowania śródoperacyjnego neuromonitoringu nad jedynie wizualizacją wzrokową nerwu krtaniowego wstecznego jest ocena jego funkcji a nie tylko potwierdzenie zachowania ciągłości anatomicznej. Umożliwia to prognozowanie co do jakości głosu już w trakcie operacji i może wpływać na strategię postępowania podczas operacji. W ostatnich latach obserwuje się znaczący wzrost liczby operacji z wykorzystaniem neuromonitoringu- np. w Niemczech około 90% operacji przeprowadza się z neuromonitoringiem. Autor opracowania stosuje rutynowo neuromonitoring podczas wszystkich operacji tarczycy.